Saturday, September 13, 2014

Isang mensahe

panong mag uusap if you keep brushing me off?

na twing magtatanong ako kung pwede ka, di ka pwede pero pag sa ibang tao, coincidental or not, pwede ka?

ang labo labo na kasi. and frankly, masakit na siya. Di mo pa kasi nasusubukang ma ganito.

Every time I try, laging hindi pwede. Well, kailan pa magiging pwede? pag may iba ka na? Pag may iba na naman akong gusto? Or wala naman talagang perfect time para makasama ka? Palagi kang may plano.

Believe me, I'm trying to get a hold of you, I'm trying to reach out to you, I'm trying. God knows I am. Pero bakit however i try, nababasura mo lang? Na parang wala lang para sa iyo?

Pero pag nawala ako, lagi kang andyan.

Siguro nga tama ako, Pinapanatili mo lang ako na nasa likod mo, habol ng habol sa iyo, pero wala ka naman talagang intensyon o balak pagkatapos. Gusto mo lang malaman na nasa likod mo lang ako. Kasi alam mo na kahit anong mangyari, naandito pa rin ako para sa iyo. Na kahit anong pangbabalasubas, at pagyuyurak ng pagkatao ang mangyari sa akin, naandito pa rin ako para sa iyo.

Sana mapag-isipan mo man lang.

Kasi tao rin naman ako.

May mga nararamdaman din ako.

Hindi naman ako bato.

OO, MAHAL KITA,

pero,

sana wag mo naman akong tratuhin ng ganito.

Monday, September 08, 2014

....

Do you remember the last time that you were happy?....


































































































... because I don't.

Language

Isang tagong liham...


Simple lang naman. Gusto ko na itapon ang buhay ko. Gusto ko ng manahimik. Gusto ko ng mawala lahat ng naging hinanakit ko sa mundong ito. Gusto ko na lang mahanap yung kapayapaan ko. Ayoko na palaging nag-iisip. 

Gusto ko ng mawala.

Gusto ko ng itapon ang buhay ko.

Wala rin namang makapapansin. 

Mabuti pa nga.

Wala rin namang makakabasa nito.

Wala rin namang makakaintindi nito.

Wala rin namang masaya pag kasama ako.

Kasi ako mismo....





Hindi na ako masaya....



Mabuti pa mawala na lang....



Sakripisyo....


Para lahat masaya....


Sunday, September 07, 2014

Pain.

You know what....


I don't get it anymore. It's getting painful as days go by. 

Are you happy now that I'm miserable? Are you happy now that I'm still chasing you? Are you happy now that I'm back to being miserable every day? 

Yes, I hurt you. It was my fault. But, that was six months ago. You hurt me too, but I didn't do anything about it because I still loved you.

I went into hiding, but there you still were. Kicking me in the balls, slapping it to my face that you were happy, that you were lucky to get me out of your life. Chatting with me, hurting me. Making me feel less and less of a person even if oceans already separated us. Even if we were miles apart.  

I found someone, and I'm sorry if it was your friend. But she was there at the right time. And you still couldn't find peace with it. You told everyone. You hurt her, you hurt me. Thinking life was unfair to you. 

You found out about it, you gave me reasons to not let the so-called "breakup" to hurt me so much. Because you gave that impression that you still have feelings for me. And that you were still there to accept me. And the feelings that I've been trying to bury deep came back.

Now, I feel like you're pushing me away again. rejecting my every move, rejecting even the simplest of gestures. 

What is this? Do you feel a sense of fulfillment every time you see me be sad, depressed and miserable? Talking or not, it still feels the same. When I was depressed, you left me and you showed me and the world that you were happy. When I was starting to be happy, you showed me that there's still something to come back to. And when I did, you kept on rejecting me, until now. I just don't get it anymore? I feel like you want me to be miserable for the rest of my life. 

You brush me off time and time again. You keep on rejecting me. Now that I'm trying to be with you again you say that you can't. But when I was the one who was starting to be happy, you were also the one who pulled me out, saying that there was still a chance.  

Talking or not, again, it doesn't make any difference. 


"Alam mo yun? ang sakit sakit ng ganito. Yung pakiramdam na tingin mo kahit kailan hindi ka na magiging masaya. Yung pakiramdam mo gumaganti sa mga ginawa mo dati. As if hindi pa enough yung ganti na nagkaroon agad, ngayon naman yung pinaasa ka tapos biglang babawiin. Sobrang labo na nakakasakit na. Mas mabuti na nga lang na mamatay kaysa ganito na buhay ka nga, pero pakiramdam mo naman na tumalon ka mula sa isang mataas na gusali. Kasi kumbaga yung mga tao na nasa paligid sa iyo, sinasabi nila na hindi ka pwede maging masaya. Kailangan bumalik sa dating disposisyon na lugmok. Pag nagsisimula ka ng maging masaya, hihilain ka na lang ulit, ng di mo namamalayan. 

Alam mo yun? Kasi simula pa lang nung pag-aayos ko ng estado ko, tapos biglang andyan ka, parang nagbibigay ng pagkakataon muli. Ngayong nandito ulit ako, itinutulak mo na naman ako pa layo. sinasabi mo na hindi mo pa kaya. Kung kailan ako bumalik tsaka mo sasabihin na hindi mo pa kaya. Anong klase yun. Doon pa lang ay nagpaasa ka na. Tapos sasabihin mo na wag na muna mag-usap, buuin muli? Anong inaasahan mong kakalabasan nun? Tinatakasan mo ba yung sitwasyon ngayon, naghahanap ka ng lusot para mawala ulit? Kasi ang labo labo na. Ang sakit sakit na. Buti sana kung bato na talaga yung puso ko, kaya ko isantabi yung mga ganito. Pero hindi. Yung oras na hinihingi mo? Paano naman ako, yung oras ko ninakaw mo, lapit ka pa rin ng lapit noon, yun lang yung oras ko. Tapos ngayon ikaw naman ang humihingi ng oras? Sasabihin mo na para sa ating dalawa yung oras na iyon? Para sa bawat indibidwal? Parang hawak mo na rin kung lubid na bibigti sa akin. Subukan mo rin minsan maramdaman yung itinapon, inayawan, ng paulit- ulit. Para malaman mo yung sakit na dinudulot nito sa akin ngayon. "

To keep me at bay.